Emigrazioa etengabea izan da Nazio gisa izan dugun bilakaeran, bereziki bizia XIX. eta XX. mendeetan, Amerika helmuga nagusitzat hartuta. Zentzu horretan, harrera- eta anaitasun-etxeetan eraiki ziren Euskal Etxeen lanaren balioa eta garrantzi estrategikoa aitortu behar dira, gure kultura-ondarea mantentzea eta hurrengo belaunaldiei transmititzea ahalbidetuz. Erakunde horiek eginkizun erabakigarria bete behar dute gaur egun Nazio gisa dugun etorkizunean, gure ondare nazionala eta kulturala egungo garaietako beharretara egokituz eta eguneratuz. Garaiak ohi ez bezalako abiadurarekin aldatzen dira, eta onartu behar da emigrazio historiko horrekin batera, azken urteotan beste emigrazio mota bat bizi izan dugula kanpora: migrazio zirkularra, profil batez ere profesionala, gaztea, mugikortasun handikoa, kualifikazio handikoa eta aldi baterako atzerrian bizitzeko hasierako asmoa duena. XXI. mende honetan eta globalizazioaren garaian, aurre egin beharreko erronka nagusietako bat herrien uniformizazioa saihestea eta mundu hau aberasten duten gutxiengo eta aniztasun kulturalak desagertzea da. Momentuko teknologiari esker, euskal identitate globala edozein mugaren gainetik sendotzen eta belaunaldien arteko elkarreraginean babesten lagunduko duen tresna estrategiko gisa erabil daiteke. Euskal Nazioaren etorkizuna bere zortzigarren Herrialdea egituran txertatzean datza, horrela, teknologiaren eta digitalizazioaren bidez, munduko euskal pertsona orok gure etorkizun bateratua eraikitzen modu aktiboan parte har dezan ahalbidetuz. Orain, gure herrian bertan etorkizun berri baten bila dabiltzan migratzaileei harrera egitea dagokigu. Gure herriaren etorkizunean parte hartuko duten pertsonei harrera egin behar diegu, eta Europa eta Euskadiren besoak ireki behar dizkiegu. EBk errotik aldatu behar du, eta gure lurraldean babesa eta etorkizun berria bilatzen duten pertsonak hartzeko politika komuna onartu behar du. Emigrazioak nondik nora. Emigrazioak nora nondik. Pertsonak.