Ikasturte politiko berria inguruabar ezberdinekin hasten da, horietako batzuk oso konplexuak eta ezezagunen beterik. Espektro zabaleko gaietatik eta bere ondorioetatik hasita, hala nola nazioarteko migrazio krisia, eskuin muturraren aurrerapena Europan eta munduan edo Ukrainako eta Palestina okupatuko gerren jarraipena. Estatuko esparruan, berriro, autonomia-erkidego finantzaketa komunaren araubide funtsezko aldaketari ekiteko erronka. Eta, eragiten guri ez digun arren, Eusko Itunaren eta Nafarroako Hitzarmenaren aurkako erasoak berpizten dira eztabaida edota polemika sortzen den bakoitzean bezala. Bestalde, amorru mediatikoa eta politikoa, amore eman beharrean, areagotu eta gogortu egiten da, baita ere PSOE- eta PPren arteko liskarrak, eta Espainiako oraingo legegintzaldiaren jarraipena 2025eko Aurrekontu Orokorrak onartzearen araberakoa izan daiteke hein handi batean. Euskadin zein Nafarroan, politika-jokoak zenbaki ezberdinak ematen ditu baina gure ikasturte politikoa ere erronkaz beteta dago. Euskadin, gainera, ziklo politiko berri bat martxan jarri da Imanol Pradales Lehendakariaren eskutik, zeinak, abiatu puntu gisa, estremismoei eta politikaren polarizazioari aurre egiteko itun etiko bat aurkeztu baitu, goraipagarri… Iturazko gaiak Herri Akordioak gisa jorratzeko apustuarekin jarraitzen du, anbizio handiko eta beharrezko estrategia, zalantzarik gabe, Gobernu- eta oposiziotik haratago doana, hau da, beste erakunde eta eragile sozial eta sindikal guztiei dei egiten dielako. Osakidetza, Etxebizitza edo Autogobernua bezalako gaiek hala eskatzen dute, besteak beste. Testuinguru honetan, apaltasun osoz, bideratu behar diren bi puntu beltz aipatzera ausartzen naiz: alde batetik, Ertzaintzaren egoera, gure erakunde enborreko eta enblematikoenetako bat, zeinaren ordezkariek legitimoki arreta, egonkortasuna eta ziurtasuna eskatzen ari dira; eta, bestetik, LAB sindikatua ihesi ulertezina, osasun-arloko elkarrizketa-mahaiatik.
Guztien ahalegina konprometitu behar da. Guztiona.