Oraindik gogoan dut pandemiaren lehen egun haietako harridura: birus ezezagun batek munduko osasun krisi bat sortzen zuen, egun batetik bestera gure bizitza erosoa leherraraziz. Denbora luzez etxean giltzapetuta izan ginen, ez aurretik histeria kolektibo-gertakizun batzuk sufritu gabe, oinarrizko artikuluen horniduraz gabetze hipotetiko baten aurrean. Izan ere, milaka burugabe aritu ziren komuneko paperaren kilometroak erosten, botilaratutako uraren tonak eta trailer baten tamainako erosketa-gurdiak bultzatzen, mota guztietako elikagaiez gainezka. Gogoan dut, halaber, Madrilen lan egiten zuen lagun mediku batek -lehen alarma-unetik mobilizaturik, baliabide material eta pertsonal nahikorik gabe, egunero ehunka eta ehunka pertsona ospitaleratuta eta gero eta kutsatze eta hildako gehiago zituela- nola esaten zidan egoera hura gerra-larrialdia ez bazen antza handia euki behar zuela. Arauak, musukoak eta gomendioak iritsi ziren gero, azkenik, txertaketa-kanpaina eta beratatik jarion normaltasun berri deiturikoa. Asko pentsatu dut horretaz azken egun hauetan, Gazako irudiak nire erretinan sutan grabatuta, amorru eutsiezin batek jota. Horrek, agian, objektiboa izatea eragozten dit, bost axola, erabateko eta berariaz subjektiboa izatea izan nahi dudana delako. Izan ere, esaidazue, gazatarrek zer espero dezaketeen setio iraunkor baten pean egonda, armadak nahierara bonbardatzen dituen iheslarien esparruetan konfinatuta edo animaliak bezala eramanak laguntza humanitarioa jasotzeko mugatutako eremuetara, benetako giza hiltegi bihurtu direnak?
Gazatiarrek ez dute koronabirusaz jakingo baina bai edateko ur infektatuaz edo ibuprofenoaz anestesiaren ordez, metraila atera, zauriak josi edo muinoiak kauterizatzen dizkieten bitartean. Ez dute txerto miragarririk behar ere, gosea “birus” hilgarria delako, heriotza geldoa eta isila, agonia luze baten ondoren. Gazan bonbek ez dute etenik, frankotiratzaileek diana egiten jarraitzen dute eta orain, gosete erailgarria, normaltasuna… Madarikatuak!