Eskandaloa lehertu zen, paperak eta audioak zabaldu ziren, Santos Cerdán dianan. Nire lehen erreakzioa, ‘ezin dut sinetsi ‘moduko bat, inozoa izan zen, hain kutre ikusten zen dena, baina gutxi iraun zidan, hau espektakulua… Ez dakit PSOE inplosio arriskuan ote dagoen, baina agerikoa dirudit UCOren txostenaren 500 orriek Pedro Sánchezek eta bere leialek hainbeste harrotzen zuten erresistentzia-eskuliburua lehertu dutela.
Eta oraindik harrigarriagoa norbaitek, urakanaren erdi-erdian kokatua eta alderdi eta Gobernu baten buruzagitzan egoten, kontuan har dezakeela horrelako simaurtegi batetik osorik eta orbangabea ateratzeko aukera. PSOEren kalteak kontrolatzeko eragiketa berehalakoa ez bada, ez da posible izango.
Panorama iluna, zalantzarik gabe. Baina iluntasun horretan, Feijóok & Ciak ezin dute beren burua irtenbidetzat aurkeztu, Genovako hormetan ustelkeria berak jota kirasturik dauden gorpu propioak gorderik eusten, usainik ez dutela itxuratuz. Hala ere, benetan jasanezina dena ez da kiratsa, baizik eta ez duten ohoragarritasun politiko bat eurentzat erreklamatzea. Eta erakusten duten harrokeria.
Azpimarratu dezagun, errudunak edo errugabeak zehazten dituen bakarrak, Zuzenbide estatu batean Penal Kodea eskutan, egia judiziala dela. UCO-ren ondorioak, eraisgarriak izan arren, txosten bat besterik ez da, inoiz ez epai bat. Baina politikagintzan bete beharrak desberdinak daude, hartu beharreko erabakiak ez daude prozedura-arauen edo kautela prozesalen mende, erantzukizun hutsaren kontu bat dira.
Dagoeneko kontua ez da Cerdán, Ábalos eta Koldo errudunak izatea ala ez, ikertu ditzatela eta, hala badagokio, epaituak izatea. Benetako kontua da, bere lehen erreakzioa ezagututa, Pedro Sánchezek guztiz egiantzekotzat jotzen duela UCOren papereen kontakizuna. Eta primeran daki bera dela lehen eta azken arduraduna bete zuten konfidantza goreneko kargurako izendatzeaz: Ferrazeko orkestra politikoko zuzendaritza ahalguztiduna. Bitik, bi ustel, errekorra. Bakoitzak bere bastia eroan behar.
