Ez da lehen aldia komunikabideak Bosniako gerrako Sarajevoko frankotiratzaileen etorbide tristeki famatua arduratzen direla. Baina ere, lehenengo aldia bada Justiziak, kasu honetan italiarrak, salaketa irmo bat bere gain hartzea, gertaera beldurgarri eta preskripziorik gabeko batzuengatik: batez ere Italiatik iritsitako milioidunek, aldez aurretik asteburu baterako 100.000 € arte ordainduta, Sarajevo inguruko muinoetan edo teilatu partikularretatik apustu eginda, tiro egiten zuten kale horiek nahitaez zeharkatu behar zituzten oinezkoak hiltzera. Atseginez hiltzen zuten, hainbeste non haurrak erailtzeagatik gehiago ordaintzen baitzen.
Horrela, 13.000 zibil baino gehiago hil zituzten. Kontakizun makabroa, bai, igarotako 35 urte luzeek zuritzeko kapazak ezin direna. Are gehiago, Bosniako Fiskaltzak bere ekimen propio bat artxibatu behar izan zuen, ezinezkoa baitzen gerrak oraindik zatituta eta hautsitako herrialde batean ezer ikertzea, eta, aldi berean, gaiari heltzea ere baztertzen zuen Serbiako justiziak, (sic) “metropoliko kondaira bat” baitzen.
Hala ere, ez dut ezagutzen fabulazio bat hainbeste material grafiko, in situ lekukotzak eta kazetaritzako ikerketa lana batzuk ziurtatu dituenik. Jugoslavia ohiaren gerra-krimenen berri izateko eratutako Nazioarteko Zigor Auzitegiak bere garaian jarraitutako eta epaitutako auzian dagoen dokumentazio itzela gutxietsi gabe.
Hala ere, egun hauetan gehien harritzen nauena zera da, gai honi heltzean iritzi-zutabeak eta kolore politiko guztietako solasaldiak zeharkatzen dituen sinesgaiztasun uholdea, soldadu serbobosniarrek egindako basakeria berari kalitate-plus bat ematea, soilik hiltzaileak armak maite zituzten milioidun ultraeskuindarrak zirelako.
Frankotiratzaile israeldarrek gauza bera egin ez balute bezala Gazan egindako beren eraso genozidan, janari plater baten bila gosetutako haurrak buruan tiro bakar batez erailez edo Zerrendako kaleetan ibiltzen ziren gazatarrak hiltzera tiro eginez. Su-eten garaian ere bai.
Hau postureo zikina…
