Abioian sartu naiz. Leihoaren alboan tokatu zait. Nire ezkerrean mutiko gazte bat, hamabi urte dituela esango dit geroago bere amak. Bere lehen hegaldia da. Hori ere geroago jakingo dut. Hegazkina aireratzen hasten denean, lepoa luzatu egiten zaiola nabaritu dut, nire alboan dudan leihotik ikusi nahi duelako nola urruntzen ari den lurretik. Sekulako ikuskizuna da. Leihotik ikusten dena baino gehiago, mutilaren aurpegia. Zabal-zabalik ditu begiak eta ahoa. Ai, ai, ai, ai… Esaten du behin eta berriz, konturatu gabe.
Hodeiak zeharkatu ditugu eta bat batean, eguzkia agertu da. Izpi indartsuak hodei zurien gainean. Hodeien alfonbra zuria gure aurrean. Eta mutila oraindik aho zabalik. Lekuz aldatu gaitezkela esan diot. Ez duzu ikusi nahi?, galdetu dit harrituta. Eta orduan pentsatu dut nola den posible nik leihoaren beste aldean dagoena normaltzat hartzea eta hari harrituta ez begiratzea, bera bezala. Zeruan gaude, hegan, hodeien gainetik. Eta orduan pentsatu dut zein inportantea den ez galtzea sekula harritzeko gaitasuna, gure inguruan dugun guztira ez ohitzera.
Badago Katherine Mansfield idazlearen aipu ezagun bat, honen inguruan: “Life never becomes a habit to me. It’s always a marvel”. Bada agian hori idazle izateko izan beharreko jarrera ezinbesteko bat. Ez ohitzea sekula. Beti dena harrigarria iruditzea. Ume baten begiekin begiratzea munduari. Gauzak lehen aldiz ikusiko bagenitu bezala.
Eta hori pentsatzen negoela, konturatu naiz gero eta luzeagoa dudala nik ere lepoa, mutikoak ilusioa kutsatu egin didalako. Eta hor gaude orain, biak, hodei zuriei begira, ikuskizun horretara ohitzeko inolako asmorik gabe. “Bere lehen hegaldia da, badakizu…”, hasi zait alboan bere ama, haren pozaren zergatia esplikatu nahian. Baina ez dut azalpenik behar. Berdin lehen aldia den ala ez. Nik ere aurrerantzean, hartzen ditudan hurrengo hegaldietan, lehen aldia balitz bezala begiratuko diot zeruari hodeien gainetik. Harridura galtzeko inolako asmorik gabe.
