Gustu txarreko kontuak eta beste istorioak

Adierazpen-askatasuna, oinarrizko eskubide gisa, prentsa- eta eta iritzi-artikuluen ohiko gaia da, baita komunikabideen gaurkotasun-tertulietakoa ere, jarrera jakin baten aldeko apustua egiten dutenen eta horren aurka agertzen direnen arteko jokoa dialektikoa. Baina eztabaida gai ideologiko, politiko edo erlijiosoei buruzkoa bada, edo izen handiko pertsonei eta erakundei eragiten badie, batzuek eta besteek melodramatikoa urratzen dute. Hau da, ez dago eztabaidarik ez ideien konfrontaziorik, ezta gogorik ere, teatro hutsa bihurtzen da. Azken adibidea, Kataluniako telebistaren umorezko saio batean Rocioko Ama Birjinari egindako parodia. Andaluzofobiaren eta andaluziarrekiko gorrotoaren adibide argitzat hartuta, protesta uholde bizia eragin du horrek: alderdi politikoak, gotzainak eta komunikabide orok haserre agertu dira, baita Juntako Presidentea bera ere, telebistaren zuzendaritzari zuzenketa eta barkamena adieraztea publikoki eskatu dioena. Hau burugabekeria... Iraindua ez izateko eskubidea existitzen ez den eskubidea delako: gizarte plural eta ireki batean, adierazpen-askatasunak agerian geratzea eta iraingarritzat jotzen dugun edozein iritzi onartzea esan nahi du. Errespetu falta, gustu txarra edo lotsagabetzat har dezakeguna ezin dira legalki jazarri inguruabar oso-oso zehatzak ez badaude. Beraz, legearen arabera, gorrotagarria den guztia ez da gorroto-delitua eta iraingarritzat sentitzen den guztia ez da iraina. Lagun maite batek primeran dioenez, irainduta sentitzea aldarte bat da. Eta gehitzen diot nik: holakorik familiez bereizten da. Bakizue, besteren begian edozein samar ikusi eta abar. Izan ere, kontu honetan pertsona adina neurgailu daude: orain sumintzen direnek beste batzuei barre egiteko beren eskubidea erabili dute behinola eta hauek, berriz, beren haserrea heliaraztekoa. Eta alderantziz.