Bihotzaren ezinegona”. Ze nobela eta izenburu bikaina Stefan Zweig-ena. Bihotzaren pazientziarik ezaz ari zaigu izenburua, eta pentsarazi dit ia bihotz guztiek dutela pazientzia eskasa, bihotzarekin sentitzen denak ia beti sorrarazten digulako egonezin sentimendu bat, gertaerak azkartu nahi bat. Bihotzak zerbait behar duenean, norbait maite duenean, ezin du itxaron.
Joaquín Soler Serranorekin izandako elkarrizketa ospetsu batean, José Luis Borgesek honela hitz egin zuen maitasunak sortzen duen bihotzeko antsietateaz eta, aldiz, adiskidetasuna bezalako beste harreman batzuetan bihotzak izaten duen pazientziaz: “Adiskidetasunak ez du maiztasunik behar. Maitasunak bai. Adiskidetasunak maiztasunik gabe biziraun dezake. Maitasunak, ordea, ez. Maitasuna antsietatez, zalantzaz beterik dago. Egun bateko absentzia izugarria izan daiteke”.
Bihotzaren egonezina, ia pertsona guztiek beren bizitzako uneren batean ezagutu eta bizi izan duten pazientzia eza hori, hala ere, batzuetan arriskutsua da harremanarentzat eta maitalearentzat ere. Bihotzak pazientzia gutxi izan dezake, baina bihotzak ezin dio inoiz eskatu beste bihotz bati senti dezan, maitasunaren prozesua ezin da bizkortu, eta, maitasuna gertatzen bada azkenean, bere denborak eta erritmoak beharko ditu agertzeko.
Hori dela eta, bihotzaren egonezina ezinegon antzua da; izan ere, noizbait bi bihotz sinkronizatuko badira, presiorik gabe iritsiko den denbora batean egingo dute, beharrezko etapak igarota. Bihotz baten sentitzeko prozesua bizkortu nahi izatea kaltegarria izan daiteke, eta beste modu batera gerta zitekeen harreman bat bertan behera utz dezake. Izan ere, maitasun harreman asko itxaroten jakin duten bihotzen ondorio dira, pazientzia izaten jakin duten bihotzena. Beren izaera egongaitzaren kontra eta maitasunaren berezko antsietatearen kontra egin dutenen bihotzena.
Zein ondo ezagutzen duen Stefan Zweig-ek gizakion arima. Zein jakintsua bere nobela honen izenburua.
