Yune Nogueiras-ek, Paul Urkijoren “Gaua” filmeko protagonistak, kondairak kontatzeko ohitura bizirik mantendu beharko genukeela esan du. Yune Kattalin da Urkijoren filma berrian, bere barne beldurrei eta errealitatea eta naturaz gaindikoa elkartzen diren ingurumariari aurre egin behar dien emakumea.
Filmari buruz egin dioten elkarrizketa irakurtzean, kontuak kontatzeko elkartzeko ohitura ezagutu dudala konturatu naiz. Gogoan dut, amaren aitak, hainbatero, bilobekin gosaltzeko deia egiten zigula. Mahaiaren bueltan jartzen gintuen bospasei biloba eta mahaira dozena bat arraultza frijitu ekartzen zituen. Eta, ogia eskuan, arraultzen gorringoak puskatzen hasten zen, kondairak edota herriko gertakizunak kontatzen hasten zenean. Txitoak bezala hartzen gintuen bere magalean. Guk ahoa zabaldu eta berak arraultzatan bustitako ogi puska ematen.
Kontalari fina zen eta kontakizunaren erdian kokatzea gustatzen zitzaion. Bizitza bat baino gehiago izan zituen aitonak eta errealitatea kaleidoskopikoa zela esateaz gain, naturaz gaindikoak nola ulertu behar ziren azaltzen zekien. Ametsak eta ameskeriak bereizten zituen, ilusioak eta sineskeriak, irudimena eta fantasia.
Behin, komunikabideetan esaten dena tentuz letu behar dela esan zigun, neurrian sinistu, errealitatea, beti, albistea baino narrasagoa izaten zela eta. Albistea kontatzen duenak, zioenez, interesen bat duelako. Orduan esan zigun, bera udaletxean egondako urteetan egindakoak izan zirela gauza bat eta, esaten zirenak, bestelakoa. Eta garrantzitsuena, mahai hartan esaten eta egiten zirenak zirela.
Nerabezaroan, guztiok izan dugun aro errebelde horretan, pentsatu nuen aitonak ez zekiela horrenbeste. Gauza asko eta asko bere asmakizunak zirela. Baina gero konturatu nintzen, egia kalibratzerik izango ez nuen arren, entzuteko gogoa sortu zigula eta, berari esker, kontakizunen aurrean lilura sentitzeko ahalmena garatu genuela.
Egia da mahai inguruan kontatzen diren kontuek luze bizi irauten dutela gure baitan, arraultzek, jada, beste zapore bat badute ere.
