Medailatxo bat, besterik ez. Hala esan zion gure amak auzokoari nire neba ikustean etxera sartzen lepoan medaila bat zintzilik zuela. Atletismoko froga batean irabazi zuen, bere lehen domina, pozez gainezka zegoen, harro, baina etxera sartzean eta auzokoak lepoan zer zeraman galdetzean, amak erantzun zion: una medallita de nada.
Esaldi hark bonba baten antzera egin zuen eztanda nebaren autoestimuan. Ordutik askotan erabiltzen dugu gure artean esaldi hori, una medallita de nada, gogoratzeko amak gure lorpenei balioa kentzeko zuen joera.
Izan ere, amak bere buruari ere balioa kentzeko joera izaten zuen eta berdin egiten zuen gurekin. Beste ama batzuek beraien seme-alaben lorpenak harro kontatzen zituzten bitartean, gure ama beti aritzen zen gure harrotasunaren puxika husten.
Hala hazi ginen gu eta jasotako mezu horiek guztiek eragina izan dute, nola ez, gure bizitzan. Sariren bat jaso dudanean, adibidez, nik askotan ikusi dut nire burua “una medallita de nada” irabazi dudala sentitzen, eta nire seme-alaben aurrean ere ia konturatu gabe lortu duten zerbaiti balioa kentzen ikusi dut inoiz nire burua. Konturatu naizenean, saiatu naiz konpontzen, baina esandakoa esana dago. Kontatu diet inoiz amaren esaldi famatuaren atzean zegoen guztia.
Zein garrantzitsua den balioa ematea egiten ditugun gauzei eta ingurukoei ere adieraztea egin duten horrek balioa duela. Ez bada horrela, mundu honetatik joan gaitezke sentituz ez dugula inolako ekarpenik egin, ez dugula inolako helbururik lortu.
Batek esango dit belaunaldi berrietan justu kontrakoa gertatu dela. Seme-alabei autoestimu dosi handiegiak eman dizkiegula eta orain, hazi direnean, jasanezinak bihurtu direla mundua errege eta erregina sentitzen diren gazte batzuk. Egia izan daiteke baita ere. Ziurrenez euren gurasoei inoiz medailatxo bat, besterik ez, irabazi dutela esan zieten gurasoek eta orain, euren seme-alaben autoestimua indartu nahian, urrunegi joan dira.