Lagun mina eta idazle bikain batek, Diario de Cadiz delakoaren ohiko kolaboratzaileak ere, Aste Santu baten bezperan, Jesusen eta gurutzean iltzatu zutenen giza izaerari buruz idatzi zuen. Erritualetatik eta egia absolutuetatik haratago begiratzera gonbidatzen gintuen testo ederra zen. Beraz, urteak bete ahala, hobeto ulertzen dut nik. Esan nahi dut naturaltasun osoz onartzen dudala Aste Santuko liturgiaren keinu batzuek ezinbestean harrapatzen nautela. Jakinik, dakidan bezala, nire kasuan ez dela fede kontua: ez dut dogmetan sinesten, ezta askotan arinkeriaz jokatzen duen eta errespetarazten ez den Elizak agindutako arauetan ere. Sinesten dut, ordea, pertsonengan, beren beldur, akats eta kontraesana guztiekin, beren kemena eta ontasunarekin. Uste dut bakoitzaren fedeak balio izugarria duela, bakarra eta besterenezina delako hain zuzenEsan nahi dut egun batean Gurutze-bide eginez San Martzial baselizara oso goiz igotzen banaiz, ez dela inork esaten didalako nigandik espero dena egiten ari naizela. Motibatzen nauena, ostera, Irungo bizilagunekin batera tontorrerako bide aldapetsua egin ahal izatea da. Ostiral Santuko Isiltasunaren Prozesio zirraragarria begiratzeak, Hondarribian, malkoraino hunkitzen nauela aitortzen dut ere: ez dagola arrantzale hondarribiar bezalako lepakaririk, pauso sendoa eta begirada altxaturik, hemen emozioak denen agerian bizi baitiren. Edo Eukaristia nagusia Irungo Juncaleko Ama Birjinaren Parrokian, Berpizkunde Igande bakoitzean, beti Aberri Eguna. Eta hau guztia horrelaxe da, bakoitzaren sentimenduak, fedea deiturikoak, liturgia eta erritu oro gainditzen duelako, bizitzaren benetako zentzua ezagutarazten digun misterioa da. Egun hauetan, fededunak izan ala ez, are errazagoa da holako egia aitortzea: bizitza etengabeko berpiztea da, heriotzak ere, gurutziltzatutako Kristorena izan arren, garaitu ezin duena. Hona hemen nere Enrique Montiel maiteak, San Fernandoko cadiztarrak, sinatu zuen iritzi-zutabe zahar batek dariona. Han, hemen, edonon.
