Txikikeria bat besterik ez badirudi ere, Mendebaldeko Saharako gatazka deiturikoan batzu- eta besteren jokabidea nabarmen erakusteko balio dezake, ea ba… Sahararren interes legitimoak, giza eskubideak, eskubide zibilak eta politikoak zapaltzen dituztenak ez dira disimulatzen gehiegi ahalegintzen, berdin dio Marokoko satraparen aliatu zaharrak edo mahaira gonbidatu berriak izatea, guztiek ere iritzi publikoa deritzonaren memoria txarraren komodina dute, beti haien alde jokatzen duena.

Ziur nago Pedro Sanchezek –baita erregimen ustel eta antidemokratiko hori zurituz belarrira hitz egiten diotenek ere– hola pentsatzen zuela iaz Saharari buruzko Espainiaren ohiko jarrera politikoari 180ºko bira ematea erabaki zuenean, hau da, Marokok militarki eta indarrez okupatutako saharar lurraldearen subiranotasuna modu inplizituan aitortzea. Eta, zergatik ez, ziur aski ez bazion inolako higadurarik eragingo, ez Gobernu gisa, ez etortzeko ziren hauteskundeetan? Memoria txarrari, iritzi publikoari eta abarri buruz nioena… Eztabaida interesgarria sor lezake horrek baina gaur ez da eguna. Gaurko kontua Espainiako presidentea eta Gobernua berriro lotsaren ispiluaren aurrean jartzea da: Joan den larunbatean, Ines Miranda eta Lola Travieso abokatuak Mendebaldeko Saharatik kanporatu zituzten Marokoko militarrek. Espainiako Abokatutzaren Kontseilu Nagusiak komisionatutakoak Sahara okupatuan giza eskubideen egoera behatzeko misio bat betetzeko, legez kanpo atxikiturik egon ziren aireportuan, El Aiunera sartu ahal dezatela indarrez galeraziz. Ez da lehenengo aldiz izan, ez da ere azkenik izango, zoritxarrez.

Marokoko agintariek sistematikoki urratzen dituzte giza eskubideak eta askatasun publikoak, inpunitate osoz jarduteko aukera ematen dietenen urrezko laguntzarekin. Holako jarreraren konplize izateak, eskrupulurik gabeko satrapa doilor baten etengabeko xantaiaren menpe egoteak, Espainiako nazioarteko irudiari zein estatusari inolako mesederik egiten ez du. Beraz, qui prodest? Norbaitek al daki?