Atzo, urriak 29a, Valentzia-zonalde handi bat eta inguruko zenbait udalerriak suntsitu zituen izandako DANAtik urtea bete zen, 229 hildako, kaltedun ugari eta kalte material kontaezinak utzi zituena. Urtebete pasata, oinazean murgilduta jarraitzen dute biktimak, kasu askotan iristen ez diren hitzemandako laguntzen zain oraindik eta justizia aldarrikatuz. Egia esan, orduan ikusi jakin ez genuena tragediaren egingo zen kudeaketan zitalkeria eta enpatia eza dira. Ba bai, izen eta abizenekin baina lotsarik gabeko agintari eta ordezkari politikoak biktimen mina mespretxatzen jarraitzen dute, haien dolua bortxatuz eta beren oroitzapena ere. Ezkondurik 50 urte pasiak egoten ziren bikote bat; senarra eta bi seme-alaba utzi dituen ama gazte bat; zortzi hilabeteko haurdun gazte bat, amatasunagatiko baja eskatzeko bi egunera; institutuko zuzendari bat, irakasleek eta ikasleek oso maitatua; ama eta alaba, lankideak, bidelagunak; erretiroa hartzeko zorian informatika andere bat, lagunek bi astez sakan eta ospitale artean etengabe bilatu zutenari; kamioilari alargun bat, aurrez erretiratua, korronteak eraman baino lehen, bere furgonetaren sabaira igotako bi biloba salbu utzi zituena, oraindik desagerturik dauden bi pertsonetako bat; beren etxeetan itotako adineko ezinduak baita etxetik-urrun hil ziren bizilagun ugari; aitaren besoetatik urak erauzitako txiki guztiak; bi udal-langile bere lana betetzen eta zerbitzuz kanpoko polizia bat; gainerako biktimak, zeinen bizimodua une batetik bestera suntsitu baitzen eta, nola egin ahal zuten ere jakin gabe, zutik jarri eta aurrera jarraitu lortu baitute, baita ere lortu ez duten besteak.
Guzti-guztiei nire begiramenik sentituena eta elkartasun osoa, eta egun izugarri haietan eta hurrengoetan lagundu eta adoretu zituzten boluntario eta profesional guztiei ere oroitzapen hunkitu bat.
Eta irmotasun berarekin, nere mespretxua Carlos Mazón Valentziako Generalitat-ko presidenteari eta ingurukoei. Itzela, infinitua, jakina. Haien duintasun eza bezala.
