ur errearen taktika militarraren bitartez etsaiarentzat onuragarria izan daitekeen guztia suntsitzen dute armadek lurralde bat zeharkatzen dutenean edo handik erretiratzen direnean. Aintzinako gerra eta gatazketan zereal-zelaien erretzean aurkitu omen daiteke lokuzioaren jatorri historikoa.
Baina taktika hori oso erabilia da gatazka belikoetatik kanpo ere, eta, bereziki, harreman pertsonaletan. Pertsonei buruz egin daitezkeen sailkapen ugarien artean, harremanak kudeatzeko duten moduari erreparatuz gero, bi pertsona mota aurkitu daitezke: alde batetik, lagunak erretzen dituztenak, eta, bestetik, lagunak irabazten dituztenak. Batzuek pertsonak galtzen doaz, eta beste batzuek irabazten.
Egia da batzuetan pertsonak irabazi eta beste batzuetan galdu egiten ditugula denok, dena ez da zuria edo beltza. Baina egia da, era berean, pertsona batzuek joera argia dutela harremanak mantentzeko, harremanetan onena emateko, eta, aldiz, beste batzuek erretzen doazela lagunak eta haiekin komunikatzeko bideak ixten, gerretan zubiak suntsitzen diren bezala.
Oro har, indibidualtasunaren zentzu handia duten pertsonak dira (eufemismoa erabiltzen dut zuzenean egoistak direla ez esateko), beren arteko harremanak helburu edo asebetetze bat lortzeko tresna gisa ikusten dituztenak, eta behin hori lortuta ez dutenak ezer gehiago behar besteengandik.
William Sherman jenerala Estatu Batuetako gerra zibilean egin zen ezagun Shermanen itsasoranzko martxa-rengatik. Martxa horretan, trenak, industriak, ubideak eta landaketak suntsitu zituen gupidarik gabe. Historiara pasatu zen lur errearen praktikagatik. Eta une batez pentsatzen dut pertsonak helburu batzuk lortzeko erabili eta gero abandonatzen dituzten horiek lortuko dituztela, bai, bilatzen zituzten helburuak, baina zein tristea izan behar duen historiara horrela pasatzea; bizitzaren amaierara heltzea eta atzera begiratzean inor ez ikustea. Eremu suntsitu bat besterik ez.
